Geen mobiliteitsplan of nieuwe tramlijn, maar de geboorte van zijn eerste kleinkind. Dat stipt Filip Watteeuw (Groen) aan als hét hoogtepunt van 2015. Niets kan tippen aan kleindochter Jackie. "Ik dacht dat ik een koele kikker was, maar neen." Nog een hoogtepunt van 2015? Het afscheid van zijn oudste zoon na zeven jaar als leider bij de KSA. "Een ontroerend moment. Jonge mensen die hun verantwoordelijkheid opnemen, dat maakt me erg fier."Opa Watteeuw (53) kijkt terug op een bijzonder bewogen jaar als schepen van Mobiliteit en Openbare Werken in Gent. Een jaar waarin een lawine aan wegenwerken de stad in een greep hield. En hij zelf vaak de kop van Jut was.

Hoe gaat het, pipo, euhm, ­pépé Watteeuw?

"Als je dat woord nog één keer uitspreekt, hé ..."(lacht)

Excuses. Al een kerstkaartje van Herman Brusselmans gekregen?

"Ach, Herman Brusselmans. Ik kan dat plaatsen. Hij had zijn moment goed uitgekozen."

No hard feelings?

"Neen. Mensen mogen het hard spelen. Ik wist dat dit een zware job was en dat het persoonlijk zou worden. In drie jaar ben ik de verpersoonlijking van mobiliteit geworden in Gent. En het verkeer gaat iedereen aan. Iedereen heeft het druk en moet van hot naar her. Als het dan niet vlot loopt, weet je dat je in het vizier komt. Of dat altijd terecht is, is iets anders."

Het moet u toch hebben geraakt, al die kritiek? Het was soms erg grof allemaal.

"Natuurlijk. Ik probeer mijn werk goed en doordacht te doen. Dan raken zulke opmerkingen mij, absoluut. Het belangrijkste is om ze te proberen te vertalen.Wat wil die man nu zeggen? Waarom is hij ongerust? Is dat terecht? En zo ja, kunnen we er iets aan doen? Een handelaar die zich zorgen maakt om zijn inkomen en boos is over het mobiliteitsplan, ik begrijp dat. Daar moeten we een antwoord op vinden."

"Met de grofgebekten heb ik het wel moeilijk. Ik krijg mails vol gescheld.Kutmongool, communist ... Zonder enige vraag of bezorgdheid. Dat mensen iets geen goede keuze vinden, akkoord. Maar waarom schelden? Gelukkig gaat het om een kleine minderheid."

Mensen die u uitschelden voor West-Vlaming, bijvoorbeeld?

"Ja, wat is dat nu? Dat mensen dat gebruiken tegen mij, zegt meer over hen dan over mij. Een stad als Gent, die altijd mensen uit alle streken heeft aangetrokken, is per definitie divers. Ik woonde in een boerendorp in West-Vlaanderen. Maar ik heb bewust gezegd: zo'n dorp, dat is niet voor mij. Een stad, met het bruisende leven in volle ontwikkeling, daar moet je zijn."

Wat doe je na zo'n dag vol verwijten: de volgende dag er weer tegenaan?

"Als je na een moeilijke dag laat thuiskomt, zucht je wel eens. Maar zoals gezegd, het is een kwestie van vertalen. Ik krijg overigens ook zeer veel positieve reacties. Gewoon, van mensen op straat.U niet laten doen, hé! Voortdoen! Boze mensen roepen gewoon iets luider."

Ermee stoppen, is dat al in u opgekomen?

(lacht) "Neen. Ik heb wel al wat meegemaakt. Mijn leeftijd maakt bovendien dat ik de dingen meer kan relativeren."

Wat had u anders willen doen in 2015?

"Als ik mezelf iets verwijt, is het dat we het grote plaatje, waar we naartoe willen met het mobiliteitsplan en de wegenwerken, niet duidelijk genoeg hebben getoond. Zoals Patrick Janssens destijds uitpakte met deWerf van de Eeuw voor de grote werken aan de ring in Antwerpen: dat hadden we meer moeten doen."

"Minder werken laten uitvoeren? Neen, dat had ik niet gedaan. Sommige mensen zeggen dat die werken niet gepland waren, maar dat klopt niet. Alles was zo gepland. En iemand moet het doen. Kijk naar buiten: hoe slecht liggen de straten niet? We kunnen niet doen alsof er geen werken nodig zijn. Ik zeg waar het op staat."

Geen nachtmerries van die procedurefout waardoor het mobiliteitsplan moest worden uitgesteld?

"Ach, die domme vormfout. Ik begrijp nog altijd niet hoe ze is kunnen gebeuren. Maar het mobiliteitsplan is goedgekeurd, dat is het belangrijkste. Of dat nu in januari of september was, doet er niet zo veel toe. De lange termijn telt."

"Onze samenleving verengt alles tot een duel, met een winnaar en een verliezer. Twee personen of partijen tegenover elkaar, twee bevolkingsgroepen ... Of ze reduceert alles tot hét moment.Het moet nú zijn! Onmiddellijk! Maar het gaat daar niet om, het gaat om de beweging die je in gang zet op langere termijn. En daarvoor hebben we een goed project."

Zullen we in 2016 weer wat normaal door Gent kunnen rijden?

"2016 wordt sowieso nog een zwaar jaar. Ik wil de Gentenaars geen blaasjes wijsmaken. Als onze wegen slecht liggen, dan moeten ze worden aangepakt. In het huidige tempo worden onze wegen maar één keer om de tachtig jaar vervangen."

Nog drie jaar en het zijn weer verkiezingen. Hoe zit het met het kartel?

"Dat zal wel lukken. In de voorbije drie jaar hebben we respectvol en goed samengewerkt met SP.A. Af en toe zijn er strubbelingen geweest, maar dat is normaal. We hebben een mandaat van onze leden om te spreken over het kartel. Positief ingesteld als ik ben, ga ik ervan uit dat die gesprekken ook een positief resultaat zullen hebben."

Burgemeestersambities?

"Neen, echt niet. Om daarmee bezig te zijn, ben ik veel te pragmatisch."

Geen schrik om afgestraft te worden, zoals Sas van Rouveroij destijds?

"Neen. Sas was een straffe politicus, die het voetgangersgebied heeft ingevoerd. Is hij daarvoor afgestraft? Ja, als het alleen over die burgemeesterspost zou gaan. Ik heb voor mezelf beslist dat ik niet zou zitten rekenen. Een goed beleid voeren, een beleid dat Gent voorbereidt op de toekomst: daar gaat het om. Hoeveel procent ik daarmee win of verlies ... Daar doe ik niet aan mee. Met hypothesen koop je niets. We willen resultaten op het terrein. En ik denk dat we die hebben."

Waar heeft u dan wel schrik voor?

"Om een olifantenvel te krijgen. Je kweekt een pantser, tegen mensen die negatieve opmerkingen geven. Het gevaar daarvan is dat je ongevoelig wordt. Dat je je terugplooit op je eigen mensen, niet meer ziet wat leeft. Daar ben ik beducht voor."

Dagen van 13 à 14 uur, hoe houdt een mens dat vol?

"Het was een zeer heftig jaar. Gelukkig is mijn conditie vrij goed. De beste manier om tot rust te komen voor mij, is lopen. Langs de Schelde. Tien à vijftien kilometer in een rustig tempo, twee keer per weekend. Dat maakt me helemaal zen, fysiek en mentaal. Mijn vrouw zegt dat ik een aangenamere mens ben als ik loop. En het is deschoonste sport die er is. Ik ben bang voor de dag dat het niet meer zal lukken. Dat gaat pijn doen."

Hoe was 2015 voor uw vrouw, uw twee zoons en uw dochter?

"Ze zijn positief over mijn werk, maar vinden dat ik te weinig thuis ben. Het zijn overigens fervente fietsers. En zegt iemand ietsambetant, dan zeggen ze vriendelijk:Sorry, dat is mijn vader, niet ik. Verstandig!"

Voor mevrouw Watteeuw, die architecte is, moet het toch af en toe raar doen?

"Zij krijgt geregeld opmerkingen. Mijn vrouw heeft de auto nodig voor haar werk, en dat is geen probleem. Er zullen altijd mensen zijn die een auto nodig hebben. Alleen moeten we ervoor zorgen dat het systeem niet helemaal vastloopt."

Rijdt u zelf met de auto?

"Af en toe. Als ik naar mijn moeder ga, bijvoorbeeld. Ik doe daar niet flauw over. Maar naar Drongen neem ik de fiets, naar Brussel de trein. We delen met de drie Groen-schepenen één dienstwagen. De teller staat na drie jaar op 7.000 kilometer. Veel kan je dat toch niet noemen?"

Uw voornemen voor 2016?

"Af en toe eens koken. Ik ben geen grote kok, maar ben vrij goed in kaastaarten bakken. Of in het weekend, bij een goede beenhouwer zoals Zwaenepoel of de Aula, stoofvlees halen en dan op zijn Jeroen Meus' klaarmaken. Heerlijk."

Wat wenst u de Gentenaars toe in 2016? Minder file?

"Gezondheid, dat is het belangrijkste. En dat ze nog meer mogen genieten van deze prachtige stad. Hoe ze dat ook willen doen. Het liefst met de fiets en het openbaar vervoer, natuurlijk!"(lacht)